با فرشته کریمی، ستاره فوتسال زنان آسیا

همیشه پا به توپ بوده ام!

عضو هیچ تیم باشگاهی، نبود. سال 84 بود که او را از تیم فوتسال مدارس، برای حضور در تیم ملی فوتبال انتخاب کرده بودند. آن زمان از طرف آموزش و پرورش در مسابقات فوتسال قهرمانی کشور شرکت کرده بود. او و چند نفر دیگر را  که در تیم تهران حضور داشتند و قهرمان کشور شده بودند، به اردوی تیم ملی دعوت کردند. 

سر از پا نمی شناخت. کسی فکر نمی کرد، روزی این دختر، جزو ده بازیکن برتر فوتسال جهان( به انتخاب سایت فوتسال پلنت) در سال 2013 شود. او در افتخارات ورزشی اش: قهرمانی جام ملت های فوتسال زنان آسیا به همراه تیم ملی فوتسال زنان ایران(2015)، بهترین بازیکن بازیهای قهرمانی فوتسال بانوان آسیا(2015)، پنجم جهان در بازی های جام جهانی کوچک اسپانیا(2014)، نامزد دریافت عنوان "بهترین بازیکن فوتسال جهان"(2013)، قهرمان مسابقات آسیایی فوتسال زنان(2013)، قهرمان دومین دوره مسابقات قهرمانی فوتسال بانوان فدارسیون فوتبال غرب آسیا(2012)، سوم لیگ برتر ایران(1393)، و نائب قهرمانی حام حذفی فوتسال زنان ایران(1393) را در کارنامه ورزشی اش به ثبت رسانده است.

*همیشه پا به توپ بودم.

بانوی قهرمان که ستاره فوتسال زنان آسیا است، درمورد خودش گفت: فرشته کریمی، متولد 17/11/67 در محله نازی آباد تهران هستم. در بیمارستان "مفرح" به دنیا آمدم.در حال حاضر، دانشجوی ارشد هستم. سه برادر و چهار خواهر دارم.  پدرم مرد زحمتکشی است. در نانوایی کار می کرد و با نان حلال ما را بزرگ کرد. مادرم، هم خانه دار است. زاده محله ای هستم که از همان کودکی، فوتبال را با روح و جسمم عجین کرده بود. از وقتی که به یاد دارم و در عکس های کودکی ام، هویداست من پا به توپ بودم و فوتبال بازی می کردم. دو برادر بزرگتر از خودم دارم که فوتبال بازی می کردند. تا جایی که سن قانونی ام اجازه می داد، مرا به همراه خود به زمین های خاکی می بردند. بعضی وقت ها، "سالن ورزشی شریعتی" را که متعلق اداره آموزش و پرورش منطقه شانزده بود، اجاره می کردند و مرا هم برای بازی فوتبال، به این سالن می بردند.

*پدرم و معلم ورزشهایم شاکی بودند!

او در ادامه صحبت هایش گفت: اوایل که به صورت تفننی فوتبال بازی می کردم، کسی مخالفتی نداشت، اما از وقتی که فهمیدند قصد دارم به صورت حرفه ای این ورزش را دنبال کنم، پدرم مخالفت کرد. علت مخالفت پدرم، بیشتر نگرانی های پدرانه بود. پدرم دل نگران این موضوع بود که فوتبال بانوان، آینده ای ندارد! این موضوع با وساطتت عمویم حل شد و او توانست پدرم را متقاعد کند تا در اردوهای تیم ملی شرکت کنم.بعد از سال ها تلاش و کسب موفقیت، او به من افتخار می کند و پز می دهد. البته نه پز مالی، چون هنوز هم پول توجیبی ام را از پدرم می گیرم!

در دوران ابتدایی و راهنمایی، تنها دختر مدرسه بودم که به فوتبال علاقه داشتم و زنگ های ورزش؛ فوتبال بازی می کردم.مسئولین مدرسه، از من حمایت می کردند، فقط معلم های ورزش کمی ساز ناکوک می نواختند. در مدرسه دخترانه، توپ فوتبال مخصوص وجود نداشت و مجبور بودم با توپ والیبال و بسکتبال، فوتبال بازی کنم. معلم های ورزش بیشتر نگران خراب شدن توپ هایشان بودند! دردوران دبیرستان، دو سه تایی بودند که مرا همراهی می کردند. بالاخره توانستم درسال 82،  فوتسال را به صورت حرفه ای زیر نظر خانم "مینا ترهمی" در باشگاه شریعتی؛ شروع کنم. بعد از  قهرمانی فوتسال مدارس کشور،در سال 84 به اردوی تیم ملی دعوت شوم.

*سختی  ورزش با پوشش و حجاب اسلامی:

او درمورد سختی ورزش کردن با پوشش اسلامی گفت: اگر بگویم سخت نیست! اشتباه گفتم. خیلی سخت هست از اینکه بخواهیم با پوشش کامل بازی نفس گیری مانند فوتبال و فوتسال را انجام دهیم. لباس هایمان به نسبت بقیه، بلندتر است و باید زیر شلوارکهایمان؛ ساپورت بپوشیم. گردن هایمان پوشیده است و مقنعه روی سرمان است. وقتی مقنعه خیس می شود، به سختی صدای مربی و هم تیمی هایمان را می شنویم. ناگفته نماند که کیفیت و جنس لباس هایی که بر تن می کنیم، کمی هم جای تامل دارد!عشق به تعصبات دینی و اعتقاداتمان از یک طرف، پذیرفتن و تابع قانون کشور عزیزم ایران؛ باعث شده تا تمام سختی ها و مشقت ها را به جان بخرم. دلم می خواهد با همین حجابی که دارم، برای کشورم موفقیت کسب کنم؛ تا از این طریق ارزش های اسلامی به خصوص حجاب بانوان  سرزمینم را؛ به رخ جهانیان بکشم. امیدوارم مسئولین قدردان این همه سختی که دختران ورزشکار ما متحمل می شوند، باشند.

*مارادونای فوتسال زنان ایران:

به فرشته لقب "مارادونای فوتسال زنان ایران" را داده اند. او ضمن ابراز خرسندی از این موضوع گفت: راستش را بخواهید این لطف عزیزان است که چنین لقبی به بنده دادند. احساس می کنم خیلی از بچه های تیم ملی فوتسال، استحقاق این لقب را دارند و من نماینده ای از آنها هستم. از کسانی که این لقب را به من دادند، ممنونم. بالاخره هر بازیکنی، ویژگی های خاص خودش را داراست. کسی که خوب دریبل می زند، شوت زن خوبی است، خوب دفاع می کند و بازیکن سرعتی است و قابلیت های زیادی دارد، به او چنین لقبی می دهند. به نظرم همه بازیکنان ایرانی، مارادونا هستند.

*شماره هفت:

او که همیشه پیراهن شماره هفت برتن می کند، در این باره گفت: این عدد برایم مقدس است. هفتمین فرزند خانواده هستم و از طرفی، در روز و سال تولدم، عدد هفت وجود دارد. خیلی از اتفاق های خوب زندگیم، با عدد هفت رقم خورده است. بسیاری از اسطوره ها هم عدد هفت را، عدد شانس خود معرفی کرده اند. من هم به همان دلایل از همان ابتدای ورودم به تیم ملی، پیراهن شماره هفت را برتن کردم. انصافا هم برایم خوش شانسی آورده است.

*پیشنهاد کشورهای خارجی:

کریمی از کشورهایی مانند: روسیه، اسپانیا و ایتالیا پیشنهاد بازی داشت اما فقط به خاطر پوشش نتوانست پیشنهاد بازی را قبول کند. او گفت: کشورهای خارجی با مقوله حجاب میانه خوبی ندارند و فکر می کنند باعث ترویج مذهب اسلام می شود. آنها شرط پذیرشم را، برداشتن حجاب گذاشتند. نمی توانم ارزشهای اسلامی را زیر پا بگذارم. من در ایران به دنیا آمدم و با حجاب به اوج رسیدم. اگر امروز فرشته کریمی، حرفی برای گفتن دارد و بهترین است، فقط به خاطر نام ایران است.

*قصد ازدواج ندارم

کریمی درمورد ازدواجش گفت: سعی می کنم، وقتی ورزش حرفه ای را کنار گذاشتم، به این مقوله فکر کنم.احساس می کنم، ممکن است زندگی مشترک به ورزش حرفه ایم؛ خدشه ای وارد کند. زندگی کردن با ورزشکار حرفه ای، فرقی نمی کند خانم باشد یا آقا؛ سختی های خاص خودش را می طلبد. البته هضم افتخارآفرینی و کنار آمدن با شرایط ویژه، به طرف مقابل بستگی دارد و نمی دانم برخورد فرد مقابلم از ورزش حرفه ایم چگونه است؟ سالها است زندگی، جوانی و  وقت ارزشمندم را برای ورزش گذاشته ام و اولویت اولم، ورزش است. برایم سخت است که بخواهم به خاطر یک نفر، از زندگی ورزشی ام دست بکشم و آن را کنار بگذارم.

*کوتاه و خواندنی از بازیکن برتر فوتسالیست:

-تا سال 93 هم عضو تیم ملی فوتبال بانوان کشور بودم و هم عضو تیم ملی فوتسال بانوان ایران!

-دوست دارم اگر شرایط مهیا شد و با پوششم مخالفتی نداشتند، در تیم فوتسال بانوان "بورلا" اسپانیا پا به توپ شوم.

-در فینال بازیهای آسیایی، گلی وارد دروازه ژاپن کردم که باعث شد تیم ما قهرمان؛ آن دوره از مسابقات شود. از این گل، با افتخار؛ به عنوان شیرین ترین گل یاد می کنم.

-آرزو دارم، ورود خانم ها به استادیوم آزاد شود تا بتوانم با خانواده برای دیدن بازیهای تیم ملی بروم. به نظرم حضور خانواده در استایدوم باعث می شود تا فحاشی ها و اهانت ها کمتر شود.

-بدترین پنالتی که تبدیل به گل نشد، مربوط به مسابقات قهرمانی غرب آسیا در سال 92 بود. آخرین پنالتی را من زدم ولی گل نشد!

-پرسپولیس، تیم محبوبم است.

-در اینستاگرام صفحه دارم، اما فعالیت زیادی ندارم چون همیشه در حال ورزش و اردوی تیم ملی هستم.

-زمان فراغت را با دوستانم برای خرید و صرف غذا به رستوران می روم.

-به نظرم پشت ضربه پنالتی ایستادن از غذا پختن، سخت تر است.

-سقف قرارداد لیگ فوتسال بانوان بین 40-50 میلیون است. من زیر چهل میلیون قرارداد بستم.

-می خواهم تا زمانی که قدرت دارم و می توانم برای تیمم مفید باشم، فوتسال را ادامه دهم.اگر احساس کنم، روزی مفید نباشم؛ حتی اگر در اوج باشم، از تیم ملی خداحافظی خواهم کرد.

-از هفت سین، سکه را بیشتر از همه دوست دارم.

-همیشه در کنار سفره هفت سین، توپ را قرار میدهم چون معتقدم در لحظه تحویل سال، به هر چه فکر کنید و در کنار هر چیزی که قرار بگیرید، تا آخر سال همان گونه برایتان رقم می خورد. دلم می خواهد در طول سال همیشه پا به توپ باشم.

-دعا می کنم در سال 97، دیگر شاهد اتفاقات تلخی که در سال 96 شاهد آن بودیم، نباشیم و خوشی و خوبی بر زندگی همه مردم کشور عزیزمان، حکمفرما شود.